Σε τι χρησιμεύουν σήμερα τα ελληνικά σχολεία, αν όχι στο να κλείνουν ό,τι ζωντανό και υγειές έχει η Πατρίδα μας στο γύψο της απογοήτευσης και της μιζέριας; Είναι σχολεία που καταπνίγουν κάθε αίσθημα υψηλοφροσύνης, ενθουσιασμού και δημιουργικότητας. Ο προορισμός τους για τη διάδοση της γνώσης και του πολιτισμού διεκπεραιώνεται από φροντιστήρια και ιδιώτες.
Ακατάληπτα και αντιπαιδαγωγικά είναι τα βιβλία που διανέμονται στους μαθητές. Κάποτε η καθαρεύουσα αποτελούσε την υποτιθέμενη αιτία που τα παιδιά ταλαιπωρούνταν. Τι φταίει και ενώ στην εποχή της καθαρεύουσας εκατοντάδες παιδιά από χωριά μακριά από τον αστικό τρόπο ζωής και την κουλτούρα, όπως σήμερα εννοείται, μελέτησαν και σπούδασαν και διακρίθηκαν σε κάθε τομέα γνώσεως, ενώ σήμερα, με την κατανοητή από όλους δημοτική, οι μαθητές χρειάζονται επεξηγήσεις για να αντιληφθούν βασικές λέξεις και έννοιες; Φταίει ότι απαιτείται η εξαντλητική φυσική τους παρουσία στις τάξεις ενώ η εργασία γίνεται τις ώρες μετά το σχολείο; Φταίει ότι η ίδια η προσπάθειά τους για γνώση ατονεί, αφού στον ορίζοντα δε βρίσκεται πλέον η μάθηση και η εργασία, αλλά η ανεργία ή η τεμπελιά; Μήπως το ότι οι συγγραφείς των βιβλίων έχουν τόσο μπερδεμένες τις γνώσεις στο μυαλό τους που αδυνατούν να τις μεταφέρουν στο χαρτί;
Τι άλλο είναι σήμερα τα σχολεία παρά φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή; Τι παράγουν σήμερα τα σχολεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά στρατιές Ελλήνων που έχουν βαρεθεί τη ζωή από την άνοιξή της, μάζες υποψήφιων ανέργων, προσκυνητών των βουλευτικών προθαλάμων, ανθρώπων που είτε θα δουλεύουν σαν σκλάβοι και θα ονειρεύονται το ποδόσφαιρο, το χρήμα και το σεξ, είτε θα μεταλλαχθούν σε απατεώνες, εξυπνάκηδες και φλώρους;
Τι είναι σήμερα τα σχολεία παρά άντρα του κομμουνισμού και της αναρχίας; Από τα θρανία τους τα παιδιά γίνονται απαθείς δέκτες της αριστερής σκέψης, που προβάλλεται με κάθε τρόπο, μέσο και ευκαιρία από το ίδιο το κράτος. Καθηγητές, βιβλία και κομματικά τερτίπια δηλητηριάζουν καθημερινά και για τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής τους τα Ελληνόπουλα. Αν δε σταματήσει αυτή η εθνική τραγωδία, πώς περιμένουμε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ζωής; Πώς περιμένουμε ένα υγειές και θαλερό μέλλον όταν το προετοιμάζει ένα παρακμιακό παρόν;
Σε εποχές πλήρους καπιταλιστικής κυριαρχίας από την κορυφή, από τους ξένους παράγοντες και το κράτος ως τον νεόπλουτο της διπλανής πόρτας, η απάντηση των Χρυσαυγητών είναι αγώνας στη βάση. Αγώνας στα σχολεία, αγώνας στα γυμναστήρια, αγώνας όπου συχνάζουν παιδιά και νέοι. Αυτοί είναι το αύριο, το μέλλον του λαού μας. Στα χέρια τους θα βρεθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
Ακατάληπτα και αντιπαιδαγωγικά είναι τα βιβλία που διανέμονται στους μαθητές. Κάποτε η καθαρεύουσα αποτελούσε την υποτιθέμενη αιτία που τα παιδιά ταλαιπωρούνταν. Τι φταίει και ενώ στην εποχή της καθαρεύουσας εκατοντάδες παιδιά από χωριά μακριά από τον αστικό τρόπο ζωής και την κουλτούρα, όπως σήμερα εννοείται, μελέτησαν και σπούδασαν και διακρίθηκαν σε κάθε τομέα γνώσεως, ενώ σήμερα, με την κατανοητή από όλους δημοτική, οι μαθητές χρειάζονται επεξηγήσεις για να αντιληφθούν βασικές λέξεις και έννοιες; Φταίει ότι απαιτείται η εξαντλητική φυσική τους παρουσία στις τάξεις ενώ η εργασία γίνεται τις ώρες μετά το σχολείο; Φταίει ότι η ίδια η προσπάθειά τους για γνώση ατονεί, αφού στον ορίζοντα δε βρίσκεται πλέον η μάθηση και η εργασία, αλλά η ανεργία ή η τεμπελιά; Μήπως το ότι οι συγγραφείς των βιβλίων έχουν τόσο μπερδεμένες τις γνώσεις στο μυαλό τους που αδυνατούν να τις μεταφέρουν στο χαρτί;
Τι άλλο είναι σήμερα τα σχολεία παρά φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή; Τι παράγουν σήμερα τα σχολεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά στρατιές Ελλήνων που έχουν βαρεθεί τη ζωή από την άνοιξή της, μάζες υποψήφιων ανέργων, προσκυνητών των βουλευτικών προθαλάμων, ανθρώπων που είτε θα δουλεύουν σαν σκλάβοι και θα ονειρεύονται το ποδόσφαιρο, το χρήμα και το σεξ, είτε θα μεταλλαχθούν σε απατεώνες, εξυπνάκηδες και φλώρους;
Τι είναι σήμερα τα σχολεία παρά άντρα του κομμουνισμού και της αναρχίας; Από τα θρανία τους τα παιδιά γίνονται απαθείς δέκτες της αριστερής σκέψης, που προβάλλεται με κάθε τρόπο, μέσο και ευκαιρία από το ίδιο το κράτος. Καθηγητές, βιβλία και κομματικά τερτίπια δηλητηριάζουν καθημερινά και για τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής τους τα Ελληνόπουλα. Αν δε σταματήσει αυτή η εθνική τραγωδία, πώς περιμένουμε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ζωής; Πώς περιμένουμε ένα υγειές και θαλερό μέλλον όταν το προετοιμάζει ένα παρακμιακό παρόν;
Σε εποχές πλήρους καπιταλιστικής κυριαρχίας από την κορυφή, από τους ξένους παράγοντες και το κράτος ως τον νεόπλουτο της διπλανής πόρτας, η απάντηση των Χρυσαυγητών είναι αγώνας στη βάση. Αγώνας στα σχολεία, αγώνας στα γυμναστήρια, αγώνας όπου συχνάζουν παιδιά και νέοι. Αυτοί είναι το αύριο, το μέλλον του λαού μας. Στα χέρια τους θα βρεθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου. (…) Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου